Dag 36 - Slingers

Ik ben een wandelend Cliché.

Maar hier is de waarheid. Het doet zoveel pijn. Hartverscheurende pijn. Voor de tweede keer is het uit. De eerste keer was ik 28. En nu ben ik 33. De eerste keer was ik overrompeld door het verdriet. Ik wist niet wat me te wachten stond.

Maar nu, nu ben ik beter bewapend tegen het verdriet. Ik kan ik het beter aan. Heus!

Bullshit.

Net zoveel pijn. Of meer. Of ik was vergeten dat het zoveel pijn deed. Tenenkrommend, Ik kan niet ademen, hartverscheurend, vernederend verdriet. Nachtenlang. Het overrompeld je. Je schaamt je.

Huilend op de fiets. Tranen vechtend in de mediamarkt. In de WC bij vrienden.

En weer lachen. Joh komt wel goed hoor, met mij. Echt!

Gekscherend zeg ik tegen vriendinnen: Als je haar maar goed zit hé? Terwijl mijn opgezwollen oogleden ogen als twee paar glanzende halve maantjes mijn ogen vasthouden. Want ik heb mijn geblondeerde, maar langzaam grijzende, haar geföhnd en braaf mijn mascara opgedaan. Je moet zelf de slingers ophangen. Dat zeggen ze!

Dat gaat dan even een weekend goed.

Je gaat met jezelf wandelen met een mooie paraplu in de regen. Je gaat naar de wax salon, want: je weet maar nooit! Je staat vroeg op om het werk wat je nog moet doen, toch maar te doen. Je vrienden komen langs met kind. Want ja! Hoort erbij. "Het gaat wel goed! Ja, het is niet makkelijk, maar het komt wel goed hoor, echt!"

Dan ben je weer in je nieuwe oude huis.

En opnieuw: Alleen. Verdriet. Pijn. Schaamte. Eenzaam.