dag 312 - Een beetje medium

Ik ben niet heel succesvol, maar heb wel een eigen bedrijfje en verdien mijn eigen geld. Ik ben niet extreem knap, maar veel vinden me toch best leuk. Of: “iets hebben”. Als ik een nieuw mens/persoon leer kennen krijg ik wel eens de opmerking na een poosje in de conversatie: "Goh, weet je? Jij kan soms eigenlijk best knap zijn!" Alsof ze zojuist de schoonheid hebben gespot in een plastic zak.

Dat vind ik stom.

Ik wil namelijk niet "bij nader inzien" knap gevonden worden, maar overduidelijk knap.

Dit is mogelijk een verhaal voor een andere keer.

Ik kon vroeger aardig hockeyen, maar was nooit écht de beste van het veld. Ik ben een "feestbeest", en zoek zeer zeker de randjes wel eens op. Uiteindelijk blijf toch nog binnen de perken en zal ik nooit het rocksterren level aan party bereiken (godzijdank)

Eigenlijks ben ik met alles eigenlijk een beetje: medium. (Nou vind ik dit bij het feestbeesten gedrag geen hele vervelende situatie.)

Maar het voelt alsof ik met alles wat ik doe, tegen een glazen plafond aandruk. In dit geval is het een glazen plafond van mijn eigen making.

Ik wil niet meer in het mediumschap blijven hangen. Ik wil als supervrouw door dat glazen plafond rammen, mijn procrastinatie overwinnen, een leven hebben waarvan ik met 100% kan zeggen: Nou! Je hebt het op z’n minst bij de ballen/eierstokken gepakt.

Op dit moment is veel van mijn bestaan een samenkomst van goede initiatieven, te gekke ideeën en verdomd goede concepten. Die allemaal halverwege zijn gestrand. Want hoe beter het idee, hoe harder de halt. Hoe meer potentie een plan heeft, hoe enger het is. Want wat als het slaagt?

Ik vraag me wel eens af: heeft iedereen een gevoel van mediumheid? Maar is de een zijn mediumheid gewoon hoger dan de ander? Zou Greta Thunberg ook een procrastinator zijn? Dat ze te lang naar gesmolten ijsbergfilmpjes zit te kijken in plaats van haar volgende rally op poten te zetten en daardoor haar eigen plafond die dag ook intact heeft gelaten?

Bij Greta? Misschien… Maar ik geloof gewoon niet dat Venus of Serena ooit bedoeld waren voor het mediumschap. De procrastinatie is er in hun jeugd waarschijnlijk volledig uitgesmashed door papa en pakken tegenwoordig elke curvebal met gemak (Mijn bron hier is de film King Richard, maar toch: Oscarwaardig.)

Mijn lieve ouders hebben mij zelf laten onderzoeken wat ik fijn vond om te doen in het leven. Een klassieke Millennial opvoeding. “Doe vooral iets wat je leuk vind.” Dit werkte best erg goed voor mijn zussen. Mijn spanningsboog heeft helaas de curve van een doperwt. Dus voor mij is deze techniek niet optimaal.

Toch vind ik dat er een volwassenheidsgrens is waarin je je ouders verantwoordelijk kan houden voor jouw inactiviteit in het moderne leven. En ik ben die grens al lang en breed gepasseerd.

Weetje?

Eigenlijk zou ik iets met deze stukjes en musings moeten doen…

Zoals op Substack zetten? Maar ja, eigenlijk is de content hiervan mogelijk ook maar medium. Geestig? Missschien. Herkenbaar? Mogelijk. Maar is het echte literatuur? Vernieuwing? I think: Not.

Oké, ik doe het, maar dan wel pas na de laatste aflevering van The Bear…